وام گـذار لـــب تـــــو راســـتـــــی
گفتی و چون شعله به پا خاستی
بـانـگ رسـای تـو ستــم سـوز شد
کـشتــه مـظـلـوم تـو، پـیـروز شد
خواست که غم دست تو بندد ولی
غـم کــه بـُـود در بــر دُخـت علی؟
قــامــت تــو قـامت غم را شکست
دُخـت علــی را نتوان دست بست
ای دل دریـــــا، دل دریــــای تـــــــو
عـرش خـــدا مـــنــزل و مـأوای تو
جـسم تــو از عـشق مـگر ساختند
کـایــن هـمـه جـان در ره تـو باختند
آنـچـه تــو کــردی بـه صــف کـربـــلا
کـــرده‌ی مــخـلــوق بــود یــا خدا؟
آن هـمـه غـم، آن هـمـه استـادگی
آن هــمـــه سُـتـْــواری و آزادگــی
آن همه خون دیدن و چون گُل شدن
دشت خـــزان دیـدن و بـلـبل شدن
سروده‌ی: علی موسوی گرمارودی
